Marieke heeft Borstkanker

Stel je voor; We zijn met ons gezin in Amerika, het is vroeg in de ochtend en we zijn nog een beetje wiebelig van de jetlag.  Ergens vlakbij San Francisco is er midden in de oceaan een breuklijn van twee aardkorsten, waarin heel veel vis leeft en er daardoor veel walvissoorten op af komen. Dit alles is aan de Highway 1, die ook wel bekend staat als de mooiste route van Californië. Toeristisch als wij zijn (terwijl we heel hard roepen dat niet te zijn maar ondertussen toch even alle highlights mee willen pakken 😎) stappen wij op de boot, samen met nog een twintigtal toeristen die ons allen in ongeveer twee, drie uur naar dè bewuste plek in de oceaan gaat brengen. Vol spanning beginnen we op het dek aan de dag, in de haven nog een kalme kabbelende zee met zeehondjes op zandbanken. Vanwege het vroege tijdstip van vertrek allemaal zojuist een -vet- Amerikaans ontbijtje verorbert.   Dat laatste is wel "leuk" want nadat de boot de haven achter zich heeft gelaten is er...

Tien uur gisterenavond, ik rij naar huis....na de vertrouwde donderdag musicalavond, een halve avond mét een uurtje voorslapen dat wel😉. Ik rij terug door de polder, rust, weilanden,...de lucht met een waterig avondzonnetje is prachtig rood....rood...." net zo rood als de 1e chemozak "....Shit, ik doe het weer.... ik laat weer m'n gedachtes winnen en dwaal weer af naar de kanker. Even zet ik de auto stil om te kijken naar de lucht en m'n opkomende tranen de vrije hand te geven, heel even maar en dan herpak ik mezelf weer en rij door naar huis. Het hoort erbij en is ook logisch en toch wil ik het niet, niet altijd....Begin mei....een paar dagen na DE diagnose, heb ik een artikel gelezen over iemand met borstkanker en die dame had als regel: 50% is de kanker en de behandelingen eromheen...en de andere 50% dat ben ikzelf zoals ik was, zoals ik ben en straks weer zal zijn! Die uitspraak is mooi, dat is wat ik ook wil...." fifty,fifty". ..(de realiteit is ni...

Lief haar: of nou ja eigenlijk is lief niet helemaal waar. Mijn haar en ik, zijn nou eenmaal niet altijd vrienden van elkaar. Als kind mocht m'n haar nooit lang, modelletje "bloempot" voor mij als kind, vast daarom dat ik de lange lokken van m'n dochters méér dan prachtig vind. Ik kon zeuren tot ik een ons woog, maar de kapper hield het kort, vandaar dat ik tegenwoordig altijd een beetje lacherig van "bloempotmodelletjes" wordt. Als puber een keertje, recalcitrant als ik was, ochtendje lesuitval dus na een paar uur met stekels terug in de klas. Iedereen lachen maar zelf natuurlijk spijt aan het einde van de dag, vooral toen mijn vriendje, op het station, mij compleet over het hoofd zag😂 Later wou ik krullen en nam ik steevast permanent, en toen ik zelf krullen kreeg heb ik die weer wat keren weg gewenst. Vanaf het moment dat ik als meisje een vrouw begon te worden  werden mijn haar en ik een ander verhaal, Want tja, een vrouw heeft geen...