Stel je voor; We zijn met ons gezin in Amerika, het is vroeg in de ochtend en we zijn nog een beetje wiebelig van de jetlag.
Ergens vlakbij San Francisco is er midden in de oceaan een breuklijn van twee aardkorsten, waarin heel veel vis leeft en er daardoor veel walvissoorten op af komen.
Dit alles is aan de Highway 1, die ook wel bekend staat als de mooiste route van Californië.
Toeristisch als wij zijn (terwijl we heel hard roepen dat niet te zijn maar ondertussen toch even alle highlights mee willen pakken 😎) stappen wij op de boot, samen met nog een twintigtal toeristen die ons allen in ongeveer twee, drie uur naar dè bewuste plek in de oceaan gaat brengen.
Vol spanning beginnen we op het dek aan de dag, in de haven nog een kalme kabbelende zee met zeehondjes op zandbanken. Vanwege het vroege tijdstip van vertrek allemaal zojuist een -vet- Amerikaans ontbijtje verorbert.
Dat laatste is wel "leuk" want nadat de boot de haven achter zich heeft gelaten is er echt bijna niemand op de boot geweest die de eerste uren ook maar iets van het ontbijt binnen heeft gehouden.
Niemand die iets van de omgeving gezien heeft of überhaupt iets gegeten heeft ....misselijk, duizelig, draaierig, overgeven en door de hoge golven overal tegen aan botsen waardoor we na drie dagen nog overal beurs en blauw waren 😨😨
De prachtige plek waar we uiteindelijk tientallen verschillende soorten prachtige walvissen hebben gezien was de ultieme beloning na het lange afzien op de boot!!.....om na een uurtje rust, een welverdiende lunch te beginnen we aan de lange terugweg...een déjà vu van de heenweg...😖😱
Terug naar de chemo....("Marieke heeft borstkanker" is toch een beetje gekke titel voor een reisverslag😂)
Hoe chemo voelt heeft wel overeenkomsten: Een giga jetlag, verschrikkelijke zeeziekte en ook nog een "bont en blauw" gevoel (omdat de injectie die m'n beenmerg weer "aan" moet zetten als bijwerking botpijnen heeft).
Ik ga het "boottripje" gewoon nog twee keer maken. Twee keer heen en twee keer weer terug.....
En niet omdat ik het een hele fijne reis vind, wel omdat ik het de moeite waard vind om aan het einde van elke trip "de walvissen" even te zien voordat de terugreis gaat beginnen.
Daarna "Highway 1" nog nemen 🚕 🚙 Ten tijde van onze reis onzichtbaar door de mist waardoor we de weg bijna niet zagen, voor mij een metafoor voor de operatie en bestralingen omdat we die weg wel moesten nemen om verder te kunnen reizen. En dat is wat ik wil doen verder reizen!
Chemo 2 is nu 11 dagen geleden. Volgende week de musical van Lune en dit weekend ga ik genieten van de 16e verjaardag van Stan, die we toch kunnen vieren met vrienden en familie....omdat ik deze keer vrij snel "bij de walvissen" aankwam 💪😃🐋
Reacties
Een reactie posten