Geen bericht goed bericht….toch?

       

Geen bericht, goed bericht! Dat was de boodschap die wij als kinderen kregen van onze ouders,  In die tijd moest je een telefooncel op zoeken vanaf je vakantieadres om te melden dat je veilig was aangekomen, dus was je voor de rest van de vakantie zo vrij als maar kon😎. Geen Facebook, Skype of Whatsapp om iedereen op de hoogte te houden waar je was en wat je aan het doen was. 

Als puber vond ik het heerlijk, niemand die wist dat je ergens in de stad rond liep als mijn moeder dacht dat ik bij een vriendinnetje was. Nu als moeder van een paar pubers lijkt het mij vreselijk 😟 maar dat is een onderwerp voor een ander blog.

Geen bericht, goed bericht dus…..en zo is het! Het gaat best goed eigenlijk, best goed…ja toch?

Littekens genezen mooi, beweging in de geopereerde kant is bijna terug, haar groeit weer en vanmorgen gehoord van de oncoloog dat hij ook tevreden is en ik pas over drie maanden weer op controle hoef te komen.

Blijft over aan behandelingen: Elke drie weken de injectie met immunotherapie tot november en de hormoonpillen inclusief het pakketje bijwerkingen nog een jaartje of negen.

Die bijwerkingen zijn niet mis, zere stramme botten en spieren de hele dag, opvliegers zo'n twintig per dag en bij tijd en wijle een humeur als een oorwurm (“gebruik” van die hormoonpillen is makkelijk want ben ik een keertje enorm chagrijnig…..geef gewoon de pillen de schuld)

Klinkt best goed, gaat best goed en toch klinkt goed best raar 😔

Vorig jaar rond deze tijd ging alles goed, dat antwoord gaf ik tenminste als iemand vroeg hoe gaat het? 

Ondertussen voelde ik mij zo moe, zo niet mijzelf en voelde vooral intuïtief dat er meer aan de hand was dan “gewoon” de winterblues.  Een jaar later is mijn leven compleet anders, maar  gaan de “gewone” dingen gewoon door of weer door.

Met de pubers “ruzie” maken over weer die stinkende voetbalschoenen of huiswerk wat gemaakt moet worden. Mopperen over de eeuwige was, het weer of de onsportieve ouders van de tegenpartij op de tribune, ik kan het nog steeds…..

Al mijn goede voornemens om mij daar niet meer druk over te maken zijn weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Alhoewel, er zijn dingen veranderd, wezenlijke dingen over hoe ik over dingen denk.  Als mensen iets erg hebben meegemaakt hoor je vaker dat ze anders in het leven staan. Dat cliché is 100% waar. Ik kan ineens zo intens genieten van mét winterjas aan een kopje koffie in de tuin drinken, zo in het moment zijn en genieten van de kleine dingen.

Plannen maken vind ik lastig, de zomervakantie plannen of een restaurant in Antwerpen zoeken voor over drie maanden. Ik doe het wel en ik vind ook dat ik het moet van mijzelf maar het voelt alsof ik in de extra tijd zit. 

Ik weet dat dat niet waar is. Ik weet dat de oncoloog denkt dat alles weg is en dat ze mij onder strenge controle houden, ik weet het…..maar het voelt niet zo. Vanmorgen tijdens de controle heeft de oncoloog even in mijn nek gevoeld, in mijn oksel en mijn linkerborst en na één minuut lichamelijk onderzoek mocht ik mij weer aankleden.  één minuut, één minuut, wat is nou één minuut onderzoek......hoe kan hij nou binnen één minuut weten dat alles goed is? 

Ja, ik weet het, dit is hoe ze onderzoeken en monitoren en het is bewezen dat elke drie maanden een scan om uitzaaiingen te zoeken geen hogere levensverwachting geeft… Ik weet het, met mijn verstand maar het duurt vast nog een hele tijd voordat ik het ook voel. 

Het besef dat het leven eindig is, en dat ik daar over nadenk....is natuurlijk helemaal niet gek na het afgelopen jaar maar toch.....Vertrouwen in je lichaam terug vinden dat is het, vertrouwen dat het goed blijft gaan.

Geen bericht is goed bericht of in mijn geval geen gekke klachten of onverklaarbare pijn is goed volgens de oncoloog.

Geen bericht is goed bericht dat is ook zeker zo voor deze blog. Wat heb ik er een hoop energie van gekregen om "het van mij af te schrijven"  En wat vond ik het fijn dat ik niet zoveel vragen kreeg over hoe het nu gaat omdat "iedereen" mijn blog had gelezen en we het dus ergens anders over konden hebben. Wat heb ik het fijn gevonden alle ondersteuning en liefde, kaartjes, bloemen, kadootjes  en berichtjes uit soms compleet onverwachte hoek, mocht je ooit twijfelen of je ook die "vage kennis" een kaartje wilt sturen of een berichtje omdat hij of zij ziek is of door een moeilijke periode gaat.....doen!  Het maakt de zware dagen een beetje lichter!

En......als je voorlopig niks van mij hoort op de blog: Geen bericht, is goed bericht 😀💝 En tot die tijd: Celebrate Love&Life!!